زه یوه کیسه لرم. دا کیسه اوس چا ته په اسانه نه شم کولای؛ خو بیا هم دوه کسان مې هر سهار، همدا چې له لمانځه سلام واړوم، آمر ته وغواړي.
نور ولولئڅو ورځې مخکې مې، د خپلو ماشومانو روزونکې، مېرمن یولیا واسیلیونا اتاق ته وغوښتله، چې حساب ورسره تصفیه کړم. ورته مې وویل،
نور ولولئویې ویل چې سبا د دفتر مخکې په سپینه دړه ستاسې نتایج اعلانېږي او د چا چې نوم نه وي، یعنې نه دی کامیاب شوی.
نور ولولئپر تن يې چنیجي لکه په ځاله کې مچۍ، یو په بل اوړي. نوکان يې له ګوتو ځان بېلوي، پر وجود يې د لمر تر نیمه عمودي وړانګو لاندې پلن شنه ټاپي جوت زرغون ښکاري.
نور ولولئله لوی او پلن ميدانه نه وم تېر شوی، چې په زوره زوره مې د قيغ، قيغ اوازونه تر غوږو شول. اوازونه زما پر لوري چې میدان ته لنډ وم، نژدې کېدل.
نور ولولئله بهر نه اوږدې كولې زما خونې ته داخلېږي، غوږونه مې كڼوي، ځاى يې نه دى معلوم، لكه له اسمانه، له هوا یا له دښتو نه اوږدې کولې راځي.
نور ولولئ